از روزهایی که نشریه‌ی «ارشادالنسوان» در برگ‌های نازک پسته‌ای‌فام، در دارالتحریر شاهی کابل در سال ۱۳۰۰ هجری شمسی چاپ می‌شد تا امروز چیزی بیش از یک قرن می‌گذرد. زنان افغانستان برای نخستین‌بار در جریانی منطقه‌ای در این دوران ـ هرچند کوتاه ـ با ورود به عرصه‌ی مطبوعات صدا و فضا و نمایندگانی در سپهر اجتماعی ـ سیاسی یافتند. انتشار ارشادالنسوان به‌عنوان جریده‌ی اختصاصی زنان، در شرایطی که بخش عمده‌ی زنان در بستر پراختناق طبقاتی، سیاسی و اجتماعی وقت امکان خواندن و نوشتن نداشتند، گواه روشنی از وجود اراده و آگاهی در میان اقلیت نخبه‌ی زنان طبقه‌ی حاکم برای پایان‌بخشیدن به سکوت و سوق به‌سوی سخن است.